Jednak samotność ma związek również ze zdrowiem fizycznym – osoby samotne mają mniejszą motywację, aby dbać o własne zdrowie. Są też bardziej skłonne do zachowań antyzdrowotnych. Osoby samotne nie uzyskują też wystarczającego wsparcia, kiedy chorują, co może wpływać na czas wychodzenia z choroby.
Czynnikiem, który ma największy związek ze zdrowiem, jest subiektywne poczucie samotności. Liczy się więc to, czy dana osoba ma poczucie przynależności do swojego otoczenia i czy jest zadowolona ze swoich relacji społecznych. Ważne jest więc, by mieć wokół siebie przede wszystkim przyjazne sobie osoby: członków rodziny, przyjaciół, sąsiadów. Nie ma znaczenia, ile wokół siebie mamy takich osób. Ważne są więzi, które gwarantują relacje z tymi osobami. I ważne jest wsparcie, które można od tych osób otrzymać, szczególnie w trudnej sytuacji np. choroby; istotne są również więzi łączące osoby starsze z przedstawicielami młodszej generacji...
Jeśli chodzi o poczucie samotności u osób po 65. roku życia, w różnych regionach Polski wygląda to różnie.
W Polsce najbardziej samotni są seniorzy z północno-zachodniej części kraju. Za to samotność najmniej doskwiera starszym osobom, które mieszkają w Polsce południowo-zachodniej.
Przeciwdziałanie samotności jest wyzwaniem, które może polepszać nie tylko jakość życia, ale i stan zdrowia.
To, jak samotność i relacje społeczne wpływają na zdrowie, przebadano w Polsce, Hiszpanii i Finlandii. Badania opublikowano w styczniu 2016 roku. «PLOS ONE» to część dużych międzynarodowych badań Courage – Collaborative Research on Ageing in Europe przy współudziale WHO.