Lekcje WF-u wspominam jako czas, w którym energia rozpierała nas do tego stopnia, że ustawienie się w szeregu było cierpieniem. 80% czasu spędzaliśmy na grze w siatkówkę, w piłkę nożną lub na ćwiczeniach przewrotów, nachwytów i wymyków, które niestety nie były dla mnie ciekawe, ale trzeba było je zaliczyć. Zajęcia miały swój urok, ale ustawiony w kolejkę do zaliczenia przewrotu w przód z przysiadu podpartego nie czułem, że ludzkość będzie mi wdzięczna; innymi słowy – nie czułem satysfakcji. 

Satysfakcję poczułem za to, gdy po raz pierwszy usiadłem za sterami żaglówki. Uczucie to pojawia się niezmiennie do dziś zarówno kiedy pływam rekreacyjnie, jak i gdy szkolę młodych bądź starszych ludzi. Zachwyt, który pojawia się wtedy na ich twarzach, jest dla mnie oznaką, że żeglarstwo może stać się nie tylko moją pasją.

Szerząc ideę aktywności fizycznej wśród uczniów, na pewno warto wziąć pod uwagę tę właśnie aktywność. Idealną ku temu okazją są wszelkiego rodzaju wyjazdy, takie jak obozy sportowe czy zielone szkoły.

ŻEGLARSTWO – SZKOŁA RÓŻNYCH CHARAKTERÓW

Pracując na obozach żeglarskich, zauważyłem niesamowite zjawisko integracji. Nie zapomnę grupy jedenastolatków, z którymi żeglowałem po Mazurach przez 14 dni. Naszym domem była przestrzeń jachtu o powierzchni kilku metrów kwadratowych – było naprawdę ciasno. Każdy z uczestników pochodził z innej części Polski, z różnych środowisk, obdarzony był też różnym stopniem sprawności. Teoretycznie wybuch emocji w tak różnorodnej grupie powinien nastąpić już pierwszego dnia. Oprócz stłuczeń (na jachcie buja), pozbijanych talerzy i zwianych do wody czapek nic specjalnego się jednak nie stało. Kolejne dni również nie przyniosły katastrofy. Wręcz przeciwnie – było coraz lepiej.

Dziś mogę powiedzieć, że był to jeden z lepszych rejsów w moim życiu. Dlaczego tak się stało? Sukcesu upatruję w umiejętności dostrzeżenia mocnych stron poszczególnych dzieci i wykorzystania ich dla dobra całej załogi. Krzyś, który co 15 min powtarzał: „Według moich obliczeń dopłyniemy za 3 godziny i 24 min”, został osobą odpowiedzialną za planowanie tras i czuwanie nad prawidłowym kursem. Max, którego interesowały duże przechyły, najlepiej w burzy, często otrzymywał zadania siłowe i związane z pewnym wysiłkiem, jak np. wybieranie szotów czy rwanie kotwicy. Darek, który na początku nie mógł odnaleźć się w świecie wiecznej gimnastyki, jaką bez wątpienia jest praca na jachcie, okazał się skarbem werbalnym i to on dawał pierwszą nutę do śpiewu. Siedmioro dzieci, bardzo różnych. Ich wspólna praca nad tym, aby jacht płynął, sprawiała, że byli dobrze funkcjonującym organizmem, zależnym od siebie... Byli załogą.

Minęło kilka lat od rejsu, gdy zadzwonił do mnie jeden z tych małych załogantów, oznajmiając mi, że zrobił patent żeglarza jachtowego. To był Krzyś – nawigator. Duma mnie rozpierała, byłem spełniony, bo pokochał żeglarstwo.