Zdaniem wielu psychologów, umiejętność zrelaksowania się jest współcześnie coraz częściej pożądana i głośno już mówi się o wprowadzaniu nauki relaksacji do polskich szkół. W Stanach Zjednoczonych i w Europie Zachodniej w coraz większej liczbie szkół wprowadza się do planu zajęć lekcje relaksacji lub medytacji. Okazuje się, że przynoszą one niezwykłe efekty dla uczniów, np. wykazano wzrost średniej ocen o 10-25% i zauważono, że uczniowie przejawiali kooperatywne zachowanie względem siebie. W badaniach wykazano także, że relaksacja wpływa na podniesienie poziomu samooceny oraz zwiększenie poczucia wewnętrznej kontroli, co wskazuje na pozytywne oddziaływanie na psychikę młodych ludzi.
Polski pedagog, profesor Janusz Gnitecki zaproponował koncepcję „supernauczania”, którego techniki pracy to relaksacja, wizualizacja i afirmacja. Z kolei Bożena Lewicka, od ponad 20 lat pracująca jako trener rozwoju osobistego, stworzyła autorskie programy motywacyjno-relaksacyjne na temat pozytywnego myślenia i świadomego życia, których adresatami są zarówno dzieci, młodzież, jak i dorośli. Jej zdaniem, myślenie obrazami ma znaczenie w procesach kreatywnych. Dlatego nauka ćwiczeń relaksacji i świadomego oddychania jest tak bardzo ważna już we wczesnym dzieciństwie.
Za wprowadzenie dziecka lub nastolatka w świat relaksacji odpowiadamy my, dorośli: rodzice, trenerzy i psychologowie. Warto podkreślić, że jeśli pozna się podstawowe zasady praktyki relaksacji, można pracować samodzielnie. Oczywiście, podobnie jak z treningiem sportowym i relaksacja wymaga konsekwentnego działania i praktykowania, aby zaczęła przynosić długotrwałe, głębsze efekty.
Warto zatem wpleść zajęcia relaksacyjne albo po prostu sesje relaksacyjne w plan treningowy młodego zawodnika. Poprawi to nie tylko jego efektywność, ale pozytywnie wpłynie na jego samopoczucie oraz pozwoli wyrobić dobre, sprzyjające rozwojowi nawyki, co zwiększy jego zasoby jako sportowca.
Do podstawy programowej III etap – wychowanie fizyczne. 4.4. Bezpieczna aktywność fizyczna i higiena osobista. Uczeń omawia zasady bezpiecznego zachowania się nad wodą i w górach. klasa: 4 SP; liczba ćwiczących: 13; czas trwania: 45 min; miejsce: sala gimnastyczna. Przybory i przyrządy: kosz, piłki do koszykówki, szarfy, piłeczki pingpongowe.
klasa: II–III gimnazjum, I–III ponadgimnazjalna; liczba ćwiczących: dowolna (podział na grupy 4-, 5- i więcej osobowe); przybory: piłki, talerzyki, oznaczniki. Zbiór ćwiczeń doskonalących podania piłki wewnętrzną częścią stopy do zastosowania przy dowolnej liczbie ćwiczących (łatwość tworzenia małych grup przy wykorzystaniu niewielkiej ilości terenu i sprzętu).
Do podstawy programowej II etap edukacyjny – wychowanie fizyczne. 4.2. Bezpieczna aktywność fizyczna i higiena osobista. Uczeń bezpiecznie korzysta ze sprzętu i urządzeń sportowych; klasa: 4 SP; liczba ćwiczących: 20; czas trwania: 45 min; miejsce: kort tenisowy.
Numery podstawy programowej: 1 konspekt: IV.4.6, 2 konspekt: IV.3.2; klasa: 4 SP; liczba ćwiczących: 13; czas trwania: 45 min; miejsce: sala gimnastyczna. Przybory i przyrządy: kosz, piłki do koszykówki, szarfy, piłeczki pingpongowe.
Numery podstawy programowej: 1 konspekt: IV.4.6, 2 konspekt: IV.3.2; klasa: 4 SP (dziewczęta); liczba ćwiczących: 18; czas trwania: 45 min; miejsce: teren przyszkolny
Do podstawy programowej IV etap – wychowanie fizyczne. 1.2 Diagnoza sprawności i aktywności fizycznej oraz rozwoju fizjologicznego. Uczeń opracowuje i realizuje program aktywności fizycznej dostosowany do własnych potrzeb. klasa: I LO; liczba ćwiczących: 24; czas trwania: 45 min; miejsce: hala sportowa. Pomoce dydaktyczne: 4 x materac gimnastyczny, stoper, gwizdek, odtwarzacz muzyczny, komputer, rzutnik multimedialny, 6 x biały duży arkusz, 6 x marker
klasa: I–III gimnazjum; liczba ćwiczących: 16; czas trwania: 45 min; miejsce: sala gimnastyczna Przybory: odtwarzacz płyt CD, płyty, step, ławeczka gimnastyczna, sztanga, ciężarki, piłka lekarska, niskie płotki, materac, kartki samoprzylepne, długopisy, stoper, kapsle
Nauczyciele i dyrektorzy szkół podstawowych dobrze oceniają zmiany w podstawie programowej wychowania fizycznego. Zajęcia WF uczą współpracy też z rówieśnikami, budują poczucie bezpieczeństwa poprzez współdziałanie w grupie rówieśniczej oraz zwiększają wiarę uczniów w ich możliwości. Problemem jest jednak często infrastruktura szkoły i zaplecze sportowe w miejscowości.
Celem turnieju jest promowanie aktywności fizycznej i właściwego kibicowania oraz popularyzacja piłki nożnej. Rozgrywki mogą odbywać się między klasami lub zespołami, które uczniowie sami organizują i zgłaszają nauczycielom wychowania fizycznego według wcześniej ustalonego regulaminu.
We współczesnej edukacji gimnazjalnej i ponadgimnazjalnej siłownia powinna być standardem w infrastrukturze każdej szkoły. Dlatego też większość szkół wyposażona jest w siłownie, w których od wielu lat prowadzone są zajęcia z wychowania fizycznego. Jednakże lekcje tego typu nie spełniają na ogół oczekiwań rodziców i młodzieży.
Jego praca podlega ciągłej kontroli dyrektora, rodziców, organu prowadzącego i nadzorującego. Funkcjonowanie nauczyciela w szkole nie jest, jak widać, łatwe. Aby było efektywne, koniecznym elementem jego rozwoju zawodowego jest jego osobisty rozwój, a przede wszystkim kształcenie umiejętności niezbędnych w szkole.
Współczesna szkoła, oprócz wielu pozytywnych doświadczeń, nierzadko bywa dla uczniów źródłem lęków, stresu i miejscem przezwyciężania trudnych sytuacji. Przyczyn, niewątpliwie, jest wiele: przestarzały system nauczania, gwałtowny rozwój wiedzy i związane z tym trudności programu szkolnego, brak możliwości uczniów do nauki umiejętności miękkich (choćby o inteligencji emocjonalnej, radzeniu sobie ze stresem, rozpoznawaniu swoich mocnych stron). Oczywiście, warto zastanawiać się nad możliwościami przeciwdziałania temu zjawisku, jednak w tym artykule skupię się nad możliwościami łagodzenia negatywnych jego skutków.